اصول امامت در یک آیه قرآن

***

﴿وَ إذِابتَلی إبراهیمَ رَبُّه‚ بِکَلِماتٍ فَاَتَمَّهُنَّ قالَ إنّی جاعِلُکَ لِلنّاسِ إماماً قالَ وَ مِن ذُرِّیَّتی قالَ لا یَنالُ عَهدِی الظّالمِینَ﴾

و [به یاد آر] هنگامی که ابراهیم را به پروردگارش به اموری بیازمود. پس او همه را به نحو کامل انجام داد. پروردگارش گفت: همانا تو را بر مردم امام و پیشوا کردم. ابراهیم گفت: و از اولاد من چطور؟ گفت: پیمان من به ستمکاران نمی رسد.

سوره مبارکه بقره:124

***

آنچه از این آیه استفاده می شود عبارت است از :

   1) مقام امامت برتر و بالاتر از نبوت است، زیرا خداوند بعد از نبوت ابراهیم(ع) او را کاملا آزمود و با او سخن گفت و او را امام قرار داد؛

  2) مقام امامت انتصاب خداوند است، نه انتخاب مردم (انی جاعلک للناس اماما)؛

  3) مقام امامت غیر از مقام نبوت است و با وجود پیامبران(ع)، بشر از داشتن امام بی نیاز نیست؛

  4) امام ریاست عامه بر همه مردم دارد (للناس)؛

  5) امامت عهدی است بین خدا و مدم که مردم باید با تبعیت از امام، به عهد خویش با خدا وفا کنند (عهدی)؛

  6) امام معصوم(ع) از هر گناه و خطایی مبراست (لا ینال عهدی الظالمین).

تهیه شده در گروه اینترنتی انتظار یار

واحد قرآن و عترت